Pięćdziesiąt twarzy Greya

Autor: E.L. James
Gatunek: literatura współczesna
Wydawnictwo: Sonia Draga
Data wydania: 2012

Ostatnio w moje ręce wpadają same trylogie. Zaczęło się od Igrzysk Śmierci. Teraz mamy Inny Świat, Imperium Mrówek i tytułowe Pięćdziesiąt twarzy Greya.

Książka o tyle ciekawa, że czymś mnie zaskoczyła, czego wcale się nie spodziewałam. W podobnej tematyce przeczytałam już kilka książek, jak choćby Dziewczyna, której jedno w głowie czy W łóżku z…

Tutaj autorka wkroczyła w zupełnie inny klimat. Niby romans, a jednak erotyczny. Niby banalne, a jednak nie. To chyba pierwsza książka, z którą się spotkałam, gdzie relacje sadomasochistyczne byłyby opisane tak lekko i naturalnie, pokazując przy tym realność takiego związku. Czytając poszczególne sceny czytelnik może zacząć się zastanawiać czy nie warto byłoby choć spróbować czegoś takiego… Każdy ma swoje granice, ale również i to autorka pokazała w idealny sposób. Granice, które można przekroczyć, gdy ma się odpowiednią motywację.

Dobrze nie wiem, co napisać o tej książce, by zbyt wiele nie zdradzić. Tytułowy Grey jest postacią skomplikowaną, ale jednak nie aż tak bardzo jak wydaje się na początku.

Największą pochwałą dla książki powinno być to, że nie mogłam się od niej oderwać i zniecierpliwiona odczekam jeszcze te kilka dni, aż nadejdzie premiera drugiej części… Wtedy popędzę do księgarni, by zakupić drugi tom w polskiej wersji i siadam do czytania dalszych losów bohaterów.

Weltbild jesienią proponuje sprzedaż książek od 9,90.
Zapraszam

Kolejne promocje

Znów wpadam tylko na moment w celu małej reklamy:
Wydawnictwo Znak ma ciekawą promocję 3 w cenie 2.
Może komuś się przyda :)

Obiecuję, że już niedługo pojawią się kolejne recenzje.

Wyprzedaże

Wpadam na chwilę w przerwie między nauką.
Oprócz czytania książek i pisania recenzji czasem zaglądam na strony wydawnictw i księgarni.

Polecam Wam dziś tą wyprzedaż:
muzaklub - wyprzedaż

Książki w atrakcyjnych cenach, powystawowe. Można znaleźć kilka naprawdę fajnych pozycji.
Sama zastanawiam się nad zakupem.

Zastój twórczy

Czuję w obowiązku się wytłumaczyć tym nielicznym, którzy tu wchodzą.
Z powodu trwającej sesji poprawkowej nie mam za bardzo czasu, by pisać kolejne recenzje. Przewiduję powrót w to miejsce, gdy tylko uporam się z zaliczeniowymi kolosami i odzyskam wenę twórczą do pisania.
Do zobaczenia wkrótce.

Na dnie nieba - M. Gretkowska

Na dnie nieba jest książką dość osobliwą, gdyż nie jest powieścią w żadnym tego słowa znaczeniu. Jest to bowiem zbiór felietonów napisanych przez autorkę, publikowanych na przestrzeni od 2001 do 2007 roku m.in. w Twoim Stylu, Pani czy Wprost.

Felietony ociekają typowym dla Gretkowskiej ciętym humorem, sarkazmem, celnymi puentami, wyrazistym, bezpardonowym językiem i nie raz zjadliwą ironią. Kolejne teksty przedstawiają wszystko to, co autorkę porusza i intryguje. Wiele z nich choćby fragmentarycznie jeśli nie całościowo poświęconych jest wychowywaniu córki, które pozwala autorce zupełnie inaczej spojrzeć na świat. Równie wiele dotyczy Polski i Polaków, które autorka krytykuje i pokazuje w absurdalnym świetle.

Warto zwrócić uwagę, że Gretkowska jak zawsze trzyma się opozycji kobieta-mężczyzna, choć w tym zbiorze felietonów, krytyka tych drugich jest jakby lżejsza. Osobom, które zetknęły się z twórczością Gretkowskiej Na dnie nieba nie trzeba polecać, gdyż same sięgną po tę książę, jeśli już tego nie zrobiły. Mam również świadomość, że w zdecydowanej większości będą to kobiety. Jednak zachęcam do sięgnięcia po tę pozycję również mężczyzn, gdyż autorka tym razem nie kąsa aż tak mocno, a pozornie lekka lektura, jest w zasadzie oryginalnym i nieco brutalnym komentarzem naszej codziennej, szarej rzeczywistości

Igrzyska śmierci - S. Collins

Autor: Suzanne Collins
Gatunek: sciene fiction
Wydawnictwo: Media Rodzina
Data wydania: 2009


Tą recenzję piszę niebywale szybko, bo ledwo zdążyłam odłożyć na bok książkę, a już spod ręki wychodzą pierwsze słowa. Już od początku wiem, że będzie mi ciężko napisać cokolwiek tak, by nie zdradzić zbyt wiele.

Jednego nie żałuję na pewno – nie obejrzałam filmu przed przeczytaniem książki. Gdybym to zrobiła, mój odbiór powieści zapewne byłby zupełnie inny.

Książka zaczyna się dość standardowo, jak na fantastykę czy science fiction, choć chyba nie wrzuciłabym jej tylko do tego worka. Mamy tu świat podzielony na dwanaście Dystryktów i Kapitol – niejako jego stolicę. Panem było kiedyś światem, który znamy na co dzień, lecz zaszło w nim zbyt wiele zmian, zmieniły się zasady i reguły

Co rocznie organizowane są Głodowe Igrzyska, do których przystępują po dwie, losowo wybrane osoby – trybuci – chłopak i dziewczyna. Dwadzieścia cztery osoby, z których przeżyć może tylko jedna.

Główna bohaterka, Katniss Everdeen, zgłasza się jako ochotniczka z Dwunastego Dystryktu, gdyż jako trybuta wylosowano jej młodszą siostrę. Katniss chce chronić dziewczynkę zajmując jej miejsce.

Opuszcza więc rodzinę oraz przyjaciela i wraz z drugim trybutem, Peetą Mellarkiem, udaje się do Kapitolu, a później wprost na arenę, by wziąć udział w kilkutygodniowej, krwawej i bezlitosnej walce na śmierć i życie. Kto przetrwa, a kto zginie? Komu zaufać, kto zdradzi? Wszystko poznajemy wraz z kolejnymi kartami książek.

Powieść z początku lekko nużąca, ale każda akcja w końcu musi się rozkręcić (przynajmniej powinna). Gdy dochodzimy do etapu samych Igrzysk nie sposób odłożyć książki choć na chwilę.

Powieść zapewne kierowana docelowo do ludzi młodych, ale nie potrafię powiedzieć gdzie zaczyna się, a gdzie kończy granica wieku Według mnie książka jest dobra zarówno dla kilkunastolatków, jak i dla osób, które przekroczyły dwudziestkę, trzydziestkę itd. Wszystko zależy od upodobań. Każdy znajdzie w niej coś dla siebie.

A ja jedynie mogę dodać, że z przyjemności i zaciekawieniem sięgnę po kolejne dwa tomy tej historii.

Imię i nazwisko zastrzeżone - J. Sigaloff

Autor: Jane Sigaloff
Gatunek: powieść obyczajowa, literatura kobieca
Data wydania: 2003


Imię i nazwisko zastrzeżone to typowy przykład kobiecej literatury. Książka stworzona przez kobietę dla kobiet. To jedna z pozycji wydawanej niegdyś serii Literatura w spódnicy.

Opowiada o bohaterce, która w zasadzie nie powinna być mi blika. Ponad trzydziestoletnia, samotna kobieta, mająca stałą posadę w dwóch miejscach. Różni nas wszystko począwszy od wieku, przez status cywilny, miejsce zamieszkania, na miejscu pracy kończąc. Mimo to od razu ją polubiłam.

Lizzie Ford – dziennikarka, autorka działu porad jednego z poczytnych pism oraz prowadząca lubianą audycję radiową.

Pierwsza nić sympatii związana była zapewne z wykonywanym przez nią zawodem, gdyż od bardzo długiego czasu pociąga mnie praca dziennikarza.

Gdyby historia była bajką powiedziałabym, że Lizzie jest blondwłosą księżniczką, która w końcu, po wielu trudach i staraniach poznaje swojego księcia z bajki – Matta Bakera.

Książe nie jeździ jednak białym rumakiem, a kabrioletem. Zamiast lśniącej zbroi na jego ciele zobaczyć można luźne T-shirty. Nie jest także idealnym młodzieńcem bez wad, skrywa bowiem tajemnicę, która już na samym początku mogła zmienić jego relacje z główną bohaterką.

Po pierwszych wzlotach zakochania, motylach w brzuchu, spontanicznym seksie i w końcu uświadomieniu sobie, że to miłość, w bajce nastąpiłby happy end z tradycyjnym dopiskiem i żyli długo i szczęśliwie. Jednakże w książce pojawia się jeszcze jedna osoba. Kobieta jest nadawczynią jednego z listów do działu porad Lizzie. Ze znajomości całej trójki mało co nie rodzi się skandal…

Wiadomo jednak, że jako typowa książka dla kobiet, powieść nie może skończyć się źle. Gdy docieramy do ostatnich linijek tekstu czytelniczki powinny móc z rozrzewnieniem westchnąć…

Pozycja osobiście przeze mnie zaszufladkowana wśród tych książek, po które sięga się z kubkiem parującej kawy lub herbaty, wieczorem, w czasie gdy od literatury nie oczekujemy ambicji, tajemnic i zagadek, a czegoś lekkiego i łatwego w odbiorze. Książki wydawane w serii Literatura w spódnicy  takie właśnie są – przyjazne długim wieczorom, gdy poza lekturą nie czekają na nas żadne obowiązki.

Burka miłości - R. Monforte

Autor: Reyes Monforte
Gatunek: biografia, autobiografia, pamiętnik
Wydawnictwo: Świat Książki
Data wydania: 2007 (w Polsce 2010)


To z pewnością jedna z lepszych książek, którą przeczytałam. Jak również jedna z bardziej szokujących i pokazujących brutalną rzeczywistość, panującą w zupełnie innej części świata.

Nastoletnia hiszpanka, Maria, opuszcza rodzinną Majorkę, by przenieść się do Londynu. Tam zamieszkuje i poznaje mężczyznę swojego życia – muzułmanina Nasrada.

Zakochuje się w nim od pierwszego spotkania, choć niewiele o nim wie, nigdy nie słyszała o Afganistanie, kraju,  z którego pochodził, ani o panujących tam zwyczajach. Mimo to wychodzi za niego za mąż i w skutek nieszczęśliwych przypadków jedna z jej podróży do rodzinnego kraju męża przeradza się w kilkuletnią walkę o przetrwanie.

Powieść brutalnie pokazująca panującą w Afganistanie biedę i ubóstwo, przekazująca nam czytelnikom wiedzę na temat tego, jak wyglądają tamtejsze rządy oraz jak traktuje się tam kobiety. Afganistan – kraj, w którym kobieta mogłaby nie istnieć, nie ma bowiem żadnych praw ani przywilejów, a najmniejsze przewinienie może doprowadzić do jej śmierci. Rządy bezwzględnych i bezuczuciowych talibów zastraszyły cały kraj, a panująca tam wojna zabiera ze sobą wiele istnień.

Bohaterka, przyzwyczajona do dostatniego europejskiego życia, zmaga się z nową rzeczywistością, gdzie aby wyjść na ulicę potrzeba jej towarzystwa mężczyzny ze swojej rodziny. Jakby tego było mało musi być szczelnie zakryta tak, by nie było widać żadnego fragmentu jej ciała poza dłońmi, stopami odzianymi w płaskie buty i oczu, ukrytych za noszoną na głowie burką.

Maria z miłości do męża znosi wszystko, latami walcząc o powrót do Hiszpanii.

Historia mną osobiście mocno wstrząsnęła. Po raz pierwszy spotkałam się z tego typu książką i już dziś wiem, że na długi czas zostawi ona piętno w mojej pamięci.

Polecam miłośnikom poznawania innych kultur, nie ważne jak bardzo odmiennych od naszej, a także tym, którzy mają nieco mocniejsze nerwy, gdyż czytając niektóre fragmenty, po chwili wypada odłożyć książkę i wziąć głęboki, uspokajający oddech.

Po kilkudniowym urlopie...

Muszę się przyznać, że tegoroczny wyjazd nad morze nie zaowocował torbą pełną książek, jak to zwykle bywało. A to tylko z uwagi na zakupiony niedawno czytnik ebooków.
Mimo to do kolekcji książek dołączył thriller Maxim Chattam oraz dwie części trylogi o mrówkach Werbera. Niestety druga i trzecia, na pierwszą wciąż poluję. Na allegro nie ma, empik, merlin i matras nie posiadają. Nie wiem gdzie kupić...

Obecnie czytane:
- Imię i nazwisko zastrzeżone - babskie czytadło
- Igrzyska śmierci - po kilku rozdziałach stwierdzam, że na pewno chwycę za kolejne części

Niedługo kolejne recenzje - muszę tylko swojego MS Office'a doprowadzić do ładu, bo się się skrzaczyło... :/

Zapałka na zakręcie - K. Siesicka

Autor: Krystyna Siesicka
Gatunek: powieść obyczajowa, młodzieżowa
Data wydania: 1966


Książka dość wiekowa. Pamiętam jeszcze, że moja mama zaczytywała się w niej jako nastolatka. Sama przeczytałam ją w podobnym wieku. Przemierzałam przez kolejne strony z zapartym tchem – jako małoletniej dziewczynie, typowy romans dla nastolatek, pasował mi idealnie.

Historia zwykłej dziewczyny, Mady, wyjeżdżającej z mamą i siostrą na wakacje. Oprócz znajomych, których spotyka tam co roku, pojawia się także tajemnicza postać Marcina. Chłopak, którego dziś bez wahania wrzucilibyśmy w kategorię „zły”, nie wiedząc o nim zbyt wiele.

Z całą pewnością można powiedzieć, że to powieść dla nastolatek, jakich wiele. Jednak autorki takie, jak Siesicka tworzyły pierwsze nastoletnie romanse tak bardzo zapadające w pamięć naszym mamom i nam samym. Zapałka na zakręcie choć jest historią bardzo prostą, pozbawioną skomplikowanych wątków i zagadek, jest powieścią ponadczasową.

Myślę że każda młoda dziewczyna powinna choć raz sięgnąć po tego typu książkę i beztrosko dać się ponieść kolejnym stronom. Ja sama przeczytałam ją nie raz, wiele lat temu, trzymając w ręku kieszonkową wersję powieści z bardzo pożółkłymi stronami, o charakterystycznym zapachu starego papieru.

Chętnym polecam także kontynuacje powieści, opowiadającą już o dorosłym życiu Mady i Marcina. Obie te książki darzę ogromnym sentymentem.

Radleyowie - Matt Haig

Autor: Matt Haig
Gatunek: fantastyka, młodzieżowa
Wydawnictwo: Świat Książki
Data wydania: 2011


Jedna z wielu powieści powstających na fali mody związanej z wampiryzmem. Można wręcz powiedzieć, że naśladowca Zmierzchu, Pamiętników wampirów i, jak dla mnie niedoścignionej i nieśmiertelnej, Anne Rice oraz jej Kronik.

Radleyowie nie są natomiast typowym romansem dla nastolatków (jak wspomniane dwa pierwsze tytuły). Tego nie można zarzucić tej książce, choć na pewno odbiorcy docelowi tej powieści to grono właśnie nastoletnie.

Radleyowie wchodzą bardziej w ramy thrilleru, nieco prześmiewczego i satyrycznego.

Czteroosobowa rodzina, mieszkająca w małej i spokojnej miejscowości. Przez wielu są postrzegani, jako trochę (lub wręcz bardzo) dziwnych. Rodzice żyjący jak gdyby nigdy nic i ich dwójka nastoletnich dzieci, nieświadomych tego, jaki sekret skrywa się pod ich nazwiskiem.

Czytelnik zauważa od razu, że wokół dzieci Radleyów dzieją się niezwykłe rzeczy, jak choćby to, że w ich pobliży nie przebywają żadne zwierzęta, a syn cierpi na dość osobliwe schorzenie, przejawiające się wysypką od słońca. Osobiście mnie to rozbawiło. W dość zabawny sposób pokazano tu zwyczajowe „uczulenie” wampirów na słońce. Syna męczy także bezsenność.

Długo ukrywana przed dziećmi prawda wychodzi na jaw nocą, po jednej z imprez organizowanych przez nastolatków, gdy z rąk córki Radleyów ginie chłopak. Z rąk, a raczej z zębów… Tak, jak my wiemy od samego początku, dzieci dowiadują się, że ich rodzina jest wampirami.

Całość nieco naiwna, jak większość książek o tej tematyce powstałych przez ostanie lata. Rodzina wampirów, żyjąca sielankowo dopóki ktoś kogoś przypadkowo nie zamorduje. Rządza krwi naprzeciw abstynencji, co nieodmiennie zawsze kojarzy mi się ze Zmierzchem. Problemy z policją i tajemniczy wujek Will, który nie koniecznie jest mile widziany. Wszystko to zamknięte w powieści opisującej zaledwie kilka dni. I tu autorowi należą się brawa, że opisując tak krótki wycinek rzeczywistości na tylu stronach nie znużył i nie zanudził czytelnika zbędnymi opisami czy dialogami. Krótkie rozdziały, początkowo drażniące, okazują się zaletą książki. Można ją odłożyć w każdej chwili, nie przerywając jakiegoś zdarzenia lub nie czekając aż przydługi rozdział się skończy.

Książka jakich wiele, a wręcz jedna z wielu. Dla nastoletnich fanów wampiryzmu nadaje się idealnie. Nieco starszym i bardziej wymagającym czytelnikom radziłabym zostawić ją na półkach księgarni czy antykwariatu.

Trans - M. Gretkowska

Autor: Manuela Gretkowska
Gatunek: powieść obyczajowa
Wydawnictwo: Świat Książki
Data wydania: 2011

Trans - według okładki „wnikliwe i bezkompromisowe studium toksycznego uzależnienia”. Można spodziewać się wiele, równie wiele dostajemy czytając tą książkę.

Nie wiem, nie pamiętam, co myślałam zanim sięgnęłam po cokolwiek z twórczości Gretkowskiej, więc trudno powiedzieć czy sprostała moim oczekiwaniom.

Jedno wiem na pewno – Gretkowska szokuje – bezpośredniością, bezkompromisowością i bezpruderyjnością oraz swobodą używania słów, których inni autorzy się boją. Trans wręcz emanuje takim słownictwem – mamy tu wszechobecność pizd, cip, orgazmów i innych.

Trans jest powieścią w dużej mierze autobiograficzną, o czym dowiedziałam się dopiero po przeczytaniu książki. Na całe szczęście. Dostałam uniwersalną opowieść bez „klucza” złożonego z realnych postaci znanych ze świata, z gazet. Dzięki temu moje wyobrażenie postaci było świeże, obiektywne, niemal dziewicze, pozbawione utożsamiania głównych bohaterów z  Żuławskim i samą Gretkowską. Czasem lepiej nie wiedzieć o kim pisze autorka.

Główna bohaterka, emigrantka w Paryżu, bez rodziny, z przygodnymi znajomymi, bez stałej pracy. Osoba rozchwiana, zdradzająca swojego Męża, co w końcu prowadzi do rozstania.

Wkrótce potem wkracza na karty książki postać Laskiego (inspirowana Żuławskim). Facet chyba musiał jej nieźle zaleźć za skórę skoro zasłużył sobie na takie nazwisko. Bohaterka, nazywana Marysią, mówi do niego Mistrzu, co w odniesieniu do jego osobowości, brzmi nieco jak oksymoron.

Gretkowska funduje nam obrazy psychologiczne głównych postaci, przeplatane kabalistyką i filozoficznymi „złotymi myślami” na narkotycznych zjazdach. Nie zostawia na bohaterach niemal żadnej suchej nitki – Laski odrzucony przez ojca, traktujący kobiety nieco przedmiotowo, upokarzający je i Marysia, szukająca w mężczyznach tatusiów.

Oboje wkraczają wspólnie na drogę erotyczną. Dopiero od tego momentu możemy zauważyć elementy wspomnianego na okładce toksycznego uzależnienia. Rozstania i powroty przeplatane obecnością innych postaci.

Ciężko powiedzieć, co jest wadą, a co zaletą Transu. Wiele bowiem zależy od postrzegania stylu autorki, od upodobań i od stopnia tolerancji wobec wulgaryzmów i bezpośredniego słownictwa.

Książka godna polecenia fanom autorki, jak i czytelnikom spragnionym czegoś nowego, innego, ale czytelnikom przede wszystkim tolerancyjnym.

Historie rodzinne - William Wharton

HISTORIE RODZINNE

Autor: William Wharton
Gatunek: biografia, autobiografia, pamiętnik
Wydawnictwo: REBIS
Data wydania: 1998

Historie rodzinne to chwilowo jedyna przeczytana przeze mnie książka Williama Whartona. Nie żałuję, że zaczęłam właśnie od niej, gdyż ta lektura z pewnością skłoni mnie do sięgnięcia po kolejne dzieła Whartona.]

Książka opowiada w jaki sposób poszczególni wujowie i stryjowie wpłynęli na życie Williama, jakimi byli wzorami, przed czym przestrzegali, a czego nauczyli.

Historie rodzinne są więc powieścią autobiograficzną, która powstała trzydzieści lat przed jej pierwszym wydaniem. Trzydzieści lat przed fragmentami uzupełniającymi, które tworzą swoisty dialog autora samego z sobą. Dialog Whartona z jego młodszą wersją. Dialog, który jest pięknym uzupełnieniem historii każdego z opisanych mężczyzn. Po przeczytaniu bazowej, pierwotnej wersji dostajemy kilka informacji z późniejszego życia poszczególnych osób.

Jako, że nie znam twórczości autora, nie mogę powiedzieć czy wszystkie jego książki działają na czytelnika w ten sam sposób. Odniosę się jedynie do Histori rodzinnych, które poruszyły mnie do głębi. Jest to bowiem opowieść refleksyjna, skłaniająca do tego, by przystanąć w miejscu choć na chwilę i zastanowić się nad sobą i własną rodziną. Zachęca do tego, by znaleźć te osoby, które miały bądź nadal mają największy wpływ na nasze życie i to jakimi ludźmi jesteśmy. Książka uświadamia również nieuchronność przemijania, szczególnie, gdy patrzymy na fragmenty dopisane po trzydziestu latach, gdzie wielokrotnie dowiadujemy się, że któryś z członków rodziny zmarł (nie raz bardzo młodo).

Wharton serwuje nam zbiór uwag o życiu, ale również pokazuje piękny obraz dużej rodziny, tak rzadko spotykanej w obecnych czasach.

Polecam każdemu, dla kogo rodzina jest nieocenioną wartością; każdemu, kto lubi lektury ambitne i skłaniające do refleksji.

Świat Czarownic

ŚWIAT CZAROWNIC

Autor: Andre Norton
Gatunek: Fantastyka
Wydawnictwo: Fantastyka
Data wydania: 1963

Przez wielu zwana klasyką gatunku, przeze mnie nazwana po prostu książką fantasy. Świat czarownic Andre Norton, po którą sięgałam trzy razy, ale w końcu do trzech razy sztuka. Przy pierwszych dwóch podejściach trzymałam w rękach wydawnictwo Fantastyki, stare i pożółkłe z uciążliwie małą czcionką. Dopiero przy trzecim podejściu chwyciłam za inną wersję tej książki i okazał się to strzał w dziesiątkę.

Od razu powiem, że historia napisana przez Norton jest przeznaczona dla młodszych czytelników, bądź takich, którzy przygodę z fantastyką dopiero zaczynają i potrzebują lekkiego wstępu.

Simon Tregarth, agent tajnych służb wywiadowczych w trakcie II wojny światowej, uciekający przed wrogami. Zaczyna się wręcz nijako. Jednak już po chwili kolejne strony zaciekawiają bardziej, gdy dowiadujemy się, że tylko jedna osoba jest w stanie mu pomóc, jednak od tej pomocy nie ma już odwrotu… Jeśli raz się na nią zdecydujesz, nie możesz się wycofać.

Simon nie mając innego wyboru, decyduje się na krok w nieznane i przenosi się do zupełnie innego, nieznanego świata. Świata, w którym panuje matriarchat, w którym władzę sprawują kobiety obdarzone mocą – czarownice.  W świecie tym, Estcarpie, trwa właśnie wojna z jego wrogami. Umiejętności agenta mogą okazać się bardzo przydatne, jeśli tylko zostanie on zaakceptowany przez czarownice i nauczy się posługiwać ich językiem. Wkrótce Estcarp staje się jego ojczyzną, a wrogowie jego wrogami.

Świat czarownic jest pierwszą częścią dość długiej sagi o tym samym tytule. Jest dobrym wstępem do lekkiej historii, którą czyta się bez problemu, a wręcz z błogą przyjemnością. Można zaliczyć ją do książek łatwych i nie wymagających od czytelnika zbyt intensywnego myślenia. Na długie i nużące wieczory jest książką wręcz idealną.

Historyk

HISTORYK

Autor: Elizabeth Kostova
Gatunek: literatura piękna - thriller, sensacja, kryminał
Wydawnictwo: Świat Książki
Data wydania: 2005

Na Historyka  Elizabeth Kostovy, jak na wiele innych książek, trafiłam poprzez katalog Świata Książki. Co by dużo nie mówić, miałam wtedy tak zwaną „fazę” na książki o wampirach, a powyższa z samego opisu prezentowanego w katalogu wydawała się niezmiernie interesująca. Poszperałam trochę w internecie, poczytałam recenzje i nabrałam jeszcze większej ochoty, by ową książkę przeczytać. Okazja nadarzyła się dwa lata temu, gdy na jednym z nadmorskich targowisk udało mi się zakupić Historyka w bardzo przystępnej cenie.

Sama dobrze nie wiem czego oczekiwałam od tej książki, dlatego też trudno mi powiedzieć czy zaspokoiła ona moje oczekiwania. Na pewno zaciekawiła mnie już od pierwszych stron. Z perspektywy czasu mogę jednak powiedzieć, że nie jest to stwierdzenie miarodajne, gdyż w tamtym czasie nie miałam zbyt dużych wymagań czytelniczych.

Sam pomysł autorki spodobał mi się bardzo – historia młodej Amerykanki, która odkrywa plik listów zaadresowanych do „Mojego Drogiego i Nieszczęsnego Następcy” oraz tajemniczą, średniowieczną książkę. Wszystko to prowadzi ją przez świat w poszukiwaniu rozwiązania tajemnicy – Kto był autorem listów? Jakie tajemnice kryje jej rodzina? Co stało się z jej matką, która zniknęła bez śladu? Co uda jej się odkryć po drodze? Jakie informacje kryją się w wielkich bibliotekach i monasterach? Aż wreszcie co czeka ją na samym końcu podróży… Nie, nie, moment. Końcówkę autorka zdradza niemalże na samym początku, gdyż nasza amerykańska bohaterka podróżować będzie śladami Vlada Palownika, przez wielu uważanego za hrabię Draculę. Od samego początku zatem wiemy już, że na końcu książki dojdzie do spotkania z samym hrabią. To niewybaczalny błąd autorki, by zdradzić zakończenie i pozbawić czytelnika przyjemności domyślania się zakończenia. Książka robi się przewidywalna, a tego wielu z nas (a przynajmniej ci bardziej wymagający) nie lubi. 

Wielu recenzentów zarzuca Kostovie, że zrobiła z Historyka czytelniczą męczarnie – zbyt długie i nieciekawe opisy; dialogi, które czasem również są przydługawe, a część wypowiedzi nijak się ma do opisywanej sytuacji; brak napięcia i stopniowo rozwijającej się akcji, która trzymałaby czytelnika we władaniu kolejnych stron. Z częścią zarzutów się zgodzę, gdyż opisy i dialogi faktycznie są długie, przez całą książkę wiemy jaki będzie jej koniec, choć nie wiemy dokładnie jak ta scena będzie wyglądać. Mnie osobiście jednak książka nie męczyła w żadnym stopniu. Może i jest długa, może i nie ma w niej bardzo wartkiej akcji, ale nie przeszkadzało mi to spędzać długich godzin z Historykiem w ręku, robiąc tylko przerwy na jedzenie i inne podstawowe czynności. Książkę pani Kostovy mogę polecić miłośnikom nie tyle gatunku, co samych postaci wampirów, choć nie ma w niej ich nazbyt wiele. Jest pozycją wartą przeczytania, choćby po to, by samemu wyrobić sobie opinię na temat prozy Kostovy. Ze swojego miejsca powiem tyle, że nie warto opierać się na opiniach innych. Lepiej sięgnąć po książkę, przeczytać i wyrazić własne zdanie.

Stosik

Dzisiejsze zdobycze:
Wskazówki do Photoshopa na pewno nie będą podlegać recenzji, ale reszta... Zobaczymy jak przeczytam.

- Burka miłości Reyes Monforte
- Waran Marina i Siergiej Diaczenko (to wybór męża)
- Radleyowie Matt Haig
- Trans Manuela Gretkowska
- Niezawinione śmierci William Wharton
- Dave Barry przedstawia przewodnik po facetach (zaczyna się ciekawie)


Aktualnie jestem w trakcie czytania Historii rodzinnych Williama Whartona. Tylko czasu jakoś na to czytanie nie za wiele. No i na półkach stoi jakieś 30-40 książek w kolejce do przeczytania (jak nie więcej już).

Norwegian Wood

NORWEGIAN WOOD

Autor: Haruki Murakami
Gatunek: literatura piękna, współczesna zagraniczna
Wydawnictwo: Muza
Data wydania: pierwsze wydanie 1987, polskie wydanie 2006

Haruki Murakami to chyba najbardziej znany pisarz z kraju kwitnącej wiśni. Jego książki widać na półkach w księgarniach, a także w wielu rankingach. Każda nowa pozycja wychodząca spod rąk Japończyka sprzedaje się niemal tak dobrze, jak świeże bułeczki. 

„Norwegian Wood” to tytuł zarówno powieści, wydanej dość dawno, bo w 1987 roku, jak i piosenki popularnego zespołu The Beatles, która jest w niej kilkukrotnie przytaczana.

„Norwegian Wood” rozgrywa się w Tokio pod koniec lat 60-tych i jest historią początkującego studenta. Jest nostalgiczną opowieścią o dojrzewaniu, wchodzeniu w dorosły świat i nauce radzenia sobie z problemami, jakie stawia on przed głównym bohaterem – Toru Watanebe. Po śmierci przyjaciela zakochuje się on w jego dziewczynie, Naoko. Ta jednak, nie mogąc poradzić sobie ze stratą, bardzo szybko opuszcza Toru. Chłopak poznaje koleżankę na studiach, która z biegiem czasu fascynuje go coraz bardziej. Jej frywolny charakter i luźne podejście do życia, sprawiają, że staje się on zainteresowany Midori już nie tylko, jako koleżanką.

Powieść jest odejściem od tego, co Murakami prezentował wcześniej. W „Norwegian Wood” brak motywów nadprzyrodzonych, nadnaturalnych i nierzeczywistych światów, które pojawiały się we wcześniej wydanych przez autora książkach. Jest to typowa, lekka powieść obyczajowa, przypominająca charakterem love story.

Co typowe dla Murakamiego, po raz kolejny prezentuje nam bohaterów w sposób pełny i bogaty. Nie mam tu na myśli jedynie głównych postaci, gdyż także w przypadku bohaterów drugoplanowych autor w lekki i naturalny sposób dostarcza nam tylu informacji na ich temat, że czytając kolejne strony książki, nie mamy problemu, by wyobrazić sobie, jak oni wyglądają i jak się zachowują.

Oprócz losów bohaterów jesteśmy w stanie zaobserwować również ówczesną Japonię, jej system kształcenia, podziały wśród studentów i wygląd ich codziennego życia w stolicy.

Murakami wprowadza nas w świat powieści powolnie, nigdzie się nie spiesząc, a przy tym nie nudząc. Kolejnymi zdaniami utrzymuje w czytelniku stały poziom zainteresowania, które popycha go, by czytać dalej, by dowiedzieć się, jak skończy się ta historia pełna uczuć i emocji.

artykuł powstał w 2011 roku dla portalu szybkajazda.pl

Kraina Chichów

Krainie Chichów światło dały oczy, które widziały światła, których nie widział nikt.

Czytanie książki jest, przynajmniej dla mnie, jak podróż po świecie drugiego człowieka. Jeżeli książka jest dobra, czytelnik czuje się w niej jak u siebie, a jednocześnie intryguje go, co mu się tam przydarzy, co znajdzie za następnym zakrętem.

Kraina Chichów to póki co jedyna przeczytana przeze mnie książka Jonathana Carrolla. Sięgnęłam po nią w jej najstarszym wydaniu – opublikowanym w miesięczniku Fantastyka. Powieść niemal rozpadła mi się w rękach na dwie części, a pożółkłe strony pachniały charakterystycznie zapachem starego papieru. Jednak, gdy już postanowiłam przeczytać tą książkę, nic nie było w stanie mnie powstrzymać.

 Kraina Chichów jest jedną z książek o książkach, a w zasadzie o ich pisaniu. Na pierwszych kartkach spotykamy Tomasza Abbey’a, nauczyciela angielskiego, wielbiciela twórczości Marshalla France’a – zmarłego pisarza książek dla dzieci. Tomasz wydaje się być człowiekiem znużonym i nie do końca wiedzącym, czego chce od życia. Jest tak do momentu, w którym postanawia napisać biografię swojego ulubionego twórcy. Wraz z poznaną wcześniej lalkarką Saxony udaje się do rodzinnego miasteczka Marshalla, Gallen. Trzeba wspomnieć, iż Saxony podziela pasję Tomasza i z całego serca pragnie pomóc mu przy pisaniu biografii.

Wkrótce po przyjeździe do małego miasteczka Gallen, poznają całą jego społeczność, wraz z córką Marshalla France’a, Anną. Nie trudno dostrzec, że mieszkańcy są dość specyficzni, w miasteczku dzieją się dziwne rzeczy, a kilkoro Galleńczyków ma w posiadaniu bulteriery, które są jedyna rasą psa, jaką można tam spotkać. Co więcej mieszkańcy mają bardzo luźny, wręcz lekceważący stosunek do śmierci.

Z kolejnymi kartkami tej zaskakującej książki, piszący biografię Tomasz, poznaje liczne sekrety miasteczka. Fantazja przeplatana jest z rzeczywistością, groza z humorem i w zasadzie w połowie książki nie wiadomo już co jest prawdą, a co nie.

Uważam, że wobec tej książki nie można przejść obojętnie. Nie jest to powieść, którą po przeczytaniu, bezmyślnie rzuci się z powrotem na półkę i zapomni. Nie, książka Carolla pozostawia po sobie ślad. Albo wpadasz w zachwyt, albo krytykujesz.  Dla jednych przewidywalna, dla innych zaskakująca i nie do odgadnięcia. A samo zakończenie… Nie powiem ani słowa, bo po co odbierać przyjemność dążenia do końca książki osobom, które być może po nią sięgną?

Trochę kobiecości - Kraina słów Lesley Lokko

Przychodzi kolejny wieczór i gdy tylko uporam się ze w wszystkimi obowiązkami, siadam z parującym kubkiem na łóżku, w rękach trzymając kolejną książkę. Tym razem mój wybór padł na „Gorzką czekoladę” Lesley Lokko. To nie pierwsza i zapewne nie ostatnia powieść autorki, po którą sięgam z leniwym uśmiechem na twarzy. Raz po raz przewracam kolejne strony, przestając dostrzegać świat wokół mnie. Wciąga. A przecież o to właśnie chodzi w dobrych książkach, by odrywały od szarej rzeczywistości, choć na chwilę pozwoliły zapomnieć o własnym życiu i aby umożliwiły wejście w zupełnie inny, obcy i fascynujący świat. Lesley Lokko z pewnością jest osobą, która potrafi w ten stan wprowadzić swoich czytelników.

Autorka jest córką chirurga z Ghany i jego żony Szkotki. Dorastała zarówno w Ghanie jak i w Wielkiej Brytanii. Studiowała na wielu uczelniach i podejmowała się różnych zajęć nim zdecydowała się zostać pisarką. Siedem lat zajęło jej skończenie studiów poświęconych architekturze i zaczęcie pracy w zawodzie. Gdy tylko tego dokonała, zmieniła zdanie. Od ponad dziesięciu lat jest pełnoetatową autorką kolejnych, cieszących się sukcesami, powieści. Niewątpliwie doświadczenia z własnego życia w pewnym stopniu wpłynęły na kształt jaki przyjmują jej książki.

Choć tematy, których podejmuje się autorka nie są proste, gdyż praktycznie zawsze dotyczą przynależności kulturowej i rasowej, mimo tego, tworzone przez nią powieści czyta się łatwo i lekko.

Osobiście swoją przygodę z twórczością Lokko zaczęłam wraz z pierwszą jej książką wydaną w Polsce – „Świat u stóp”. Aktualnie na naszym krajowym rynku dostępne są cztery z sześciu powieści autorki („Świat u stóp”, „Szafranowe niebo”, „Gorzka czekolada”, „Jedna biedna, druga bogata”). Podobne objętościowo książki, zaskakują analogicznym układem – kilkuosobowa narracja, pozwalająca czytelnikom wejść w świat powieści z różnych stron, poznając fabułę wciąż od nowa, z innych perspektyw. Ta schematyczność mogłaby odstraszyć, sugerując powtarzalność i nijakość. Jednak, jeśli mowa o Lesley Lokko, nie ma na to miejsca. Choć powieści dotyczą tych samych problemów, przedstawiają je w zupełnie inny sposób. „Świat u stóp” opowiada historię czterech dziewcząt, która zaczyna się w angielskiej szkole z internatem. Różniło je dosłownie wszystko, zaczynając od rasy i pozycji społecznej, przez wygląd i upodobania, kończąc na podejściu do życia. Mimo wszystko połączyła je przyjaźń, barwnie pokazana na tle ważnych wydarzeń historycznych. Książka łączy ze sobą mglisty Londyn, głośny Nowy Jork i folklorystyczą i zjawiskową Republikę Południowej Afryki. Łączy także relacje między wychowankami poszczególnych miejsc, ukazuje nie raz, jak brutalne potrafią być uprzedzenia na tle rasowym i kulturowym. Jednak pokazuje także, że mimo wartości kształtowanych przez całe nastoletnie życie owe uprzedzenia można złamać, wyzbyć się ich w imię przyjaźni i miłości.

Kolejna powieść „Szafranowe niebo”, postacią wielkiego milionera, Maxa Salla, łączy ze sobą dwie rodziny. Żonę alkoholiczkę, efektowną i powabną, włoską kochankę oraz trójkę dzieci z obu związków, które nie pałają do siebie żadnymi pozytywnymi odczuciami. Autorka w zgrabny sposób łączy ich losy, pokazuje ich wzloty i ciężkie chwile, triumfy i porażki. Prowadzi nas przez ich życie po drodze pokazując zachodni świat, wojenne Sarajewo, odrobinę Nowego Jorku i bezdroża Afryki. Po raz kolejny Lokko pokazuje nam, w jaki sposób tak różne światy splatają się ze sobą.

„Gorzka czekolada”, co nie powinno już dziwić, znów pokazuje czytelnikom zupełnie różne części świata. Anglia, gdzie poznajemy Melanie, która po niby niewinnym romansie z ojczymem, zostaje odesłana przez matkę do Los Angeles. Haiti, gdzie spotykamy Laure i jej służącą Ameline. Laure przypadkowo zachodzi w ciąże i postanawia uciec od swojej srogiej babki. Jako odpowiednie miejsce wybiera Chicago, gdzie z początku czeka ją wiele trudności. Również Ameline postanawia zmienić swoje życie, a Lesley Lokko krok po kroku, czarując słowami i obrazami, pokazuje nam kolejne zdarzenia.

Ostatnia wydana w Polsce książka autorki „Jedna biedna, druga bogata” z początku może przypominać „Świat u stóp”. Znów mamy styczność z młodymi dziewczętami, które mimo różnic, w szkole zaprzyjaźniły się na zawsze. Na tym jednak owe podobieństwa się kończą, gdyż wszystko ulega zmianie, gdy obok Nik, Tory i Caryn pojawia się „ta czwarta” – Estelle. W pewnym momencie nawet czytelnik nie do końca wie, o co chodzi. Fabuła intryguje i wciąga. Wydarzenia przebiegają w takim tempie, że chwilami ciężko oderwać się od kolejnych stron czy rozdziałów. Sama książka budzi emocje. Momentami chciałoby się stanąć obok bohaterek i coś im podpowiedzieć. Nie pierwszy z resztą raz. Jednak, jak wiemy, jest to niemożliwe…

Takie reakcje tylko upewniają w tym, jak wspaniałą pisarką jest Lesley Lokko. Potwierdzają to też ilości sprzedanych przez nią powieści, choć według mnie, to akurat nie zawsze jest dobrym wyznacznikiem „jakości” autora. Niby mówi się, by nie oceniać książki po okładce, w tym przypadku jednak nie byłoby to zbyt wielkim grzechem, gdyż okładki są miłe dla oka, cieszą dobrze dobraną kolorystyką, czcionką, zdjęciami…

Tym, których opis zaciekawił, lecz nie przekonał do końca, polecam sięgnąć choć po jedną z powieści, by przekonać się na własnej skórze, jak bardzo Lokko potrafi zaczarować…

 recenzja powstała w 2011 roku na potrzeby portalu szybkajazda.pl

Gwiezdny motyl

GWIEZDNY MOTYL

Autor: Bernard Werber
Gatunek: science-fiction
Wydawnictwo: Sonia Draga
Data wydania: 2009

Czy gdyby okazało się, że ludzkość dąży do zniszczenia i samozagłady, zdecydowałbyś się wsiąść do statku kosmicznego i uciec od otaczającej cię rzeczywistości? Taką decyzję podjął wykreowany przez Bernarda Werbera inżynier, Yves Kramer, specjalizujący się w podróżach kosmicznych. W celu ucieczki z ojczystej planety buduje prom kosmiczny mogący pomieścić 144 tysiące ściśle wyselekcjonowanych jednostek. Yves bowiem planuje nie dopuścić do tego, by na jego promie zapanowały te same prawa, co na planecie, z której uciekają. Dlatego też załoga powinna być pozbawiona wszelkich negatywnych cech charakteru.

W praktyce jak się okazuje może być różnie…

Co więcej wśród wspomnianych 144 tysięcy znajduje się kobieta, która uległa wypadkowi spowodowanemu przez Yvesa. Początkowa wrogość i nienawiść powolnie zmienia się w sympatię, a nawet w większe zaangażowanie uczuciowe.

Powieść Werbera, choć z początku nie wydaje się chwytać za serce i wciągać czytelnika w swój bieg, z każdą kolejna stroną staje się ciekawsza i bardziej zaskakująca. Pełna alegorii, niebanalnych porównań, a nawet odniesień do Biblii. Łączy w sobie opowieść filozoficzną z klasycznym science-fiction, co nadaje jej charakteru i chwilami skłania do przemyśleń.

Nie chcąc zdradzać zbyt dużo, ze swojej strony mogę powiedzieć jedynie, że od połowy książki z każdym następnym czytanym zdaniem zastanawiałam się do czego to wszystko prowadzi, jaki finał przygotował dla czytelnika autor? A zakończenie? Niebanalne i zaskakujące – jak sam warsztat twórcy.

Polecam serdecznie.

Pawilon Kwiatu Brzoskwini

PAWILON KWIATU BRZOSKWINI

Autor: Mingmei Yip
Gatunek: literatura piękna, współczesna zagraniczna
Wydawnictwo: Świat Książki
Data wydania: 2010

Prezentowana dzisiaj książka, to powieść dla miłośników literatury Dalekiego Wschodu (choć nie tylko).

Pawilon Kwiatu Brzoskwini to historia, którą opowiada niemal stuletnia Xiang Xiang, siedząc w swym mieszkaniu w Kalifornii razem z prawnuczką i jej narzeczonym. Bohaterka wraca pamięcią do swego dzieciństwa, gdy w wieku dwunastu lat okrutny los pozbawił ją szczęśliwego życia. Po śmierci ojca, matka postanowiła odejść do zakonu, a nastoletnią Xiang Xiang oddała pod opiekę parze ludzi, którzy solennie obiecywali dobrze zająć się jej córką. Nic bardziej mylnego… W ten oto sposób zostajemy wprowadzeni w historię jednej z najbardziej znanych kurtyzan przedwojennego Szanghaju – Bezcennej Orchidei.

W książce nie ma miejsce na skrępowanie, czy ukrywanie czegokolwiek. Tutaj każde zdarzenie jest opisane niemalże z precyzyjną szczegółowością.

Czytelnik zatapia się w obrazie ówczesnych Chin, poznaje kolejne postacie, z pozoru zwykłych dziewczynek, ale jednak doświadczonych i skrzywdzonych przez los, który pchnął je ku wrotom tego Brzoskwiniowego Pałacu – domu publicznego. Opowieść snuje się powoli, nie raz leniwie, nie raz nieco szybciej, jednak nigdy nie wybiega za szybko w przyszłość. Czytając mamy czas do przemyśleń, refleksji.  

Można odnieść wrażenie, że to kolejna powieść, która powstała na bazie „Wyznań Gejszy”, ale czy w gruncie rzeczy w czymś nam to przeszkadza? Jest to kolejna książka, opowiadająca o losach kobiet – kobiet mądrych, wykształconych, pięknych i w pewien niesamowity sposób odważnych, które los boleśnie doświadcza, a które mimo wszystko wierzą w pozytywne zakończenie. I choć życie to nie bajka, można się spodziewać odwrócenia historii, zwrotu akcji i zmian. Jak jest w tym przypadku? Zachęcam do przeczytania i dowiedzenia się samemu.

recenzja powstała w 2011 roku dla portalu szybkajazda.pl

Kwiaty na poddaszu

KWIATY NA PODDASZU

Autor: Virginia C. Andrews
Gatunek: literatura piękna, współczesna zagraniczna
Wydawca: Świat Książki
Data wydania: pierwsze wydanie 1979

Wbrew powszechnej opinii, że książek nie powinno oceniać się po okładce, do tej właśnie pozycji przyciągnęła mnie właśnie okładka… I opis znaleziony gdzieś w katalogu Weltbild.

 Gdy myślimy o rodzinie, zazwyczaj idealizujemy ten obraz. Szczęśliwi rodzice z gromadką dzieci, piękne słońce i rozsiewająca swój czar radość i miłość. A co gdy zabraknie choć jednego z tych elementów? Co dzieje się z wszechobecnym, niczym nie zmąconym szczęściem, gdy jedno z rodziców umiera?

Z taką sytuacją mamy styczność już po pierwszych kilku stronach książki Virginii C. Andrews „Kwiaty na poddaszu”. W dniu swoich urodzin, gdy rodzina przygotowywała odświętną kolację, ojciec czwórki dzieci ginie w wypadku samochodowym. Od tego momentu życie Dollangangerów zmienia się diametralnie.  Historię poznajemy z punktu widzenia Cathy, starszej córki, siostry Chrisa i dwójki bliźniąt – Carrie  i Cory’ego.

Corrine, będąca matką i mająca dość duże długi, postanawia zawalczyć o miłość i wybaczenie swojego starego i schorowanego ojca, który wiele lat wcześniej wykreślił ją z testamentu… W tym celu wraz z czwórką dzieci przeprowadza się do ogromnej rezydencji Foxworth Hall. Jednak dziadek, ojciec Corrine, nie ma pojęcia o istnieniu czwórki wnucząt, więc pod pretekstem przygotowania ojca na kolejne wiadomości z życia Corrine poza domem rodzinnym, postanawia ona wraz ze swoją matką ukryć dzieci w jednym z pokoi w tym ogromnym domu…

„Kwiaty na poddaszu” to historia o odebraniu wolności, o dojrzewaniu wśród czterech ścian, bez dostępu do świata zewnętrznego, bez świeżego powietrza, promieni słonecznych, spadających z drzew liści, czy śniegu skrzypiącego pod nogami. To historia o życiu zorganizowanym przez kogoś innego, o wpływie czyiś decyzji na to, jak postrzegamy siebie samych… Ktoś decyduje o tym, czym się bawimy, co robimy na co dzień, w co się ubieramy…

Powieść, która prócz mnóstwa niekoniecznie pozytywnych emocji, ukrywa w sobie rodowe tajemnice okryte warstwą kurzu i pewną dozą mroczności.

Po poświęceniu kilku czy kilkunastu godzin, by przebrnąć przez kolejne strony, ciężko jednoznacznie opisać swoje emocje związane z lekturą tej książki. Zbiera ona jednak wiele pozytywnych opinii, a ja również ze swojej strony polecam sięgnięcie po pierwszą część historii rodziny Dollanganger.

Dalej robi się tylko ciekawiej…

Słowem wstępu...

Kiedy pierwszy raz czytam dobrą książkę, doświadczam uczucia, jakbym zyskał nowego przyjaciela.

Johan Wolfgang Goethe

W książkach jest coś szczególnego. Książki przenikają nas do głębi(...) A żadna nie przychodzi samotnie, ale wprowadza imiona innych i jedna każe łaknąć drugiej.

Francesco Petrarka

Książki są jak towarzystwo, które sobie człowiek dobiera.
Monteskiusz